De spijt van Emre Altuğ, die zei: "Ik heb veel geld geïnvesteerd"

Emre Altuğ, een jonge theateracteur die jaren geleden het aanbod van Sezen Aksu voor een album afwees, ervaart nu de spanning van het toneel met een musical die hij schreef en die in vele tv-series en films te zien is geweest. Hij deed openhartige uitspraken tegenover een AA-correspondent.
"IK HEB DE TOERISMEZAK IN ALAÇATI VERMAAKT"Emre Altuğ heeft toch ook moeilijke tijden doorgemaakt naast de scheiding en het verlies van familie?
Heel veel. Laat ik het zo zeggen, ik zat echt helemaal in de put; ik was er kapot van. Ik bedoel, niet veel mensen weten hiervan. Ik ben niet iemand die in de schijnwerpers staat. De ene na de andere gebeurtenis volgde op de andere. Ik ben gescheiden, mijn moeder is overleden en we hebben een aanzienlijk bedrag verloren. Ik was een toerismebedrijf begonnen in Alaçatı. Dat ging failliet. Toen overleed mijn vader. Er gebeurden een aantal zeer ernstige dingen achter elkaar. Maar als je wilt, kun je eruit stappen en er weer bovenuit komen. En dat doe je.
We zien jullie kinderen af en toe op sociale media en in de pers. Ze zien er zo gelukkig uit. Dit moet een enorm succes zijn voor kinderen van wie de ouders gescheiden zijn.
Gelukkig maar. Ik denk dat we allebei succesvol zijn op dit gebied.
Is het creëren van deze balans vanzelf gegaan of is moederschap en vaderschap iets dat je aanleert?
Moederschap en vaderschap zijn misschien aangeleerde gedragingen, maar moederschap heeft nog een ander voordeel. Moederschap begint al vanaf het allereerste moment in de baarmoeder. Er is een chemische, biologische band. Een arts vertelde me dit over vaderschap, en ik was er kapot van, maar toen besefte ik hoe gelijk hij had. Vaderschap is iets heel nostalgisch. Vaderschap is een gevoel dat sterker wordt, zich ontwikkelt en exponentieel groeit naarmate je het ervaart en deelt. Moederschap begint bovenaan en eindigt daar, maar vaderschap groeit op deze manier. Ik ben erg blij met deze stijgende lijn in gevoel. Het is geweldig. Soms kan het vermoeiend zijn om tot dat punt te komen. Maar moederschap is iets heel anders. Ik heb dit altijd gezegd. Moeder en kind zijn één ding. Moederloosheid is iets anders. Geen enkel kind zou zonder zijn moeder moeten zijn. Kijk, zoals ik al zei, vaders zijn een heel belangrijke kracht. Ze zorgen eigenlijk voor een geweldige balans. Maar ik zeg dit nederig: als kinderen hun moeder om zich heen hebben, zal hen niets overkomen. Ik bedoel, ze accepteren het zo, dat weet ik.
"IK HOU ZO VEEL VAN MERT"Je ging naar de militaire eenheid voor de eedaflegging van Mert Ramazan Demir, de jonge acteur die je zoon speelt in de tv-serie "Yalı Çapkını". Je hebt dus al geoefend voor de eedaflegging van je zonen?
Ja, ik heb gerepeteerd. Dat is precies wat er gebeurde. We zien elkaar niet regelmatig, maar ik mocht Mert erg graag. Ik mocht Afra ook erg graag, maar we hadden buiten kantoor misschien wat meer met Mert kunnen delen. Ik heb dat gevoel altijd gehad als ik met Mert praat, weet je, je kunt maar tien zinnen zeggen, maar zeven daarvan voegen iets toe aan elkaar. Dus ik voel een sterkere band met Mert. En dan is er nog de kans; het is een heel interessant toeval. Ik vroeg: "Waar ga je dienen?" Hij zei: "Naar Iskenderun." Ik heb een vriend met een hoge rang, een commandant, in Iskenderun. Ik zei: "Laat me hem bellen." Mert ging niet naar hem toe, maar hij was wel in zijn regio. Mijn vriend en zijn familie verwelkomden Mert. Ze nodigden hem uit voor een maaltijd en brachten hem daarna terug naar zijn eenheid. Zijn militaire dienst was precies zoals het hoorde. Ik denk dat hij 26 of 28 dagen heeft gediend. Daarna zei ik: "Ik kom naar de eedaflegging." Ik sprak met hem terwijl ik hier was. Ik zag ook mijn vriend en bezocht zijn familie. Ik ging erheen en bracht er twee heerlijke dagen door.
Was er een moment waarop je de juiste beslissing nam, maar toch heel bang was?
Het is alweer een tijdje geleden. Ik ben een man die van tijd tot tijd drastische beslissingen neemt. Ik heb mijn momenten, momenten waarop ik mezelf heb veranderd. De meest drastische was drie of vier jaar geleden. Zo kwam ik uit die zeer moeilijke periode door mijn hele leven op zijn kop te zetten. Ik bedoel, ik kwam er volledig gebroken uit. Met mijn rug naar beneden dacht ik: "Dit leven gaat voorbij, er komt een nieuw." Ik veranderde alles behalve mijn kinderen, zelfs de inrichting van mijn huis. Ik veranderde mezelf. Ik veranderde 180 graden.
Was het goed om te veranderen?
Natuurlijk voelde het geweldig, mijn liefste. Het is duidelijk dat je niet meer gelukkig bent met die persoon. Je zult zo blijven leven tot je dood, ongelukkig, of een nieuwe dekmantel voor jezelf vinden. Dat kost tijd. Dat is een beetje eng. Het is niet makkelijk om jezelf zo te veranderen, maar uiteindelijk pakt het heel goed uit. Ik raad het iedereen aan: laat ze hun oude zelf van de afgelopen tien jaar afschudden en zichzelf omarmen. Laat ze het tien jaar doen. Ik heb er spijt van dat ik het niet eerder heb gedaan. Ik heb soortgelijke drastische beslissingen genomen, maar ik heb mezelf niet volledig veranderd. Ik bedoel, ik heb ze genomen op mijn 30e, 40e en 50e. Maar geen van hen veranderde zo drastisch als toen ik 50 was. Op mijn 50e hield ik mijn twee kinderen, en natuurlijk hun moeder, hier. Ik heb mijn hele leven op zijn kop gezet. Ik raad dit iedereen van harte aan. Ze zouden het vanaf eind twintig moeten doen. Sterker nog, doe het elke zes of zeven jaar. Ze zullen er grote voordelen van zien. Dat is het enige advies dat ik mensen van mijn leeftijd kan geven: wees niet bang. Het leven is niet bedoeld om bang voor te zijn. Als je dat wel bent, zal het je blijven beangstigen.
Maar sommige dingen moeten beschermd worden, toch?
Het zijn zulke simpele dingen. Natuurlijk moet je een paar dingen beschermen. Nou ja, niet te veel. Geloof me, het is allemaal verslaving, onnodige afhankelijkheid. Je bent bang om je comfortzone te verlaten. Omdat er een systeem is, een systeem waaraan je gewend bent. Natuurlijk ben je bang. Maar net zoals de wereld reset, hebben mensen ook een reset nodig.
SÖZCÜ